14e reisdag 12-06-2016

We waren vanmorgen net voor de wekker wakker en dat is op zich wel weer lekker want dan wordt je niet in je slaap gestoord.
We deden beiden weer zo ons ochtend ritueel en kwamen weer samen bij het ochtend ontbijt.
Kopje thee, gekookt eitje, boterham met jam, of pindakaas, of kaas, etc.. het lijkt wel echt weer een Hollands ontbijt.
Na het ontbijt werden weer verschillende procedures uitgevoerd en om 08:00 stonden we klaar om te vertrekken. Maar eerst weer even netjes afmelden bij de receptie. Zoals het hoort.
Het eerste wat we deden was nog weer even langs bij de grote winkel. We hadden van te voren een lijstje gemaakt wat we zouden halen maar of dat nu aan mij ligt of aan Els ik weet het niet maar er lijkt altijd meer in het boodschappenkarretje te gaan dan op het gemaakte lijstje staat.
Maar goed alles paste nog in de RV dus hoeven we ons voorlopig geen zorgen te maken dat we zonder eten of drinken komen te zitten.
We gaan vandaag naar Bryce Canyon. Hiervoor geeft het GPS systeem 2 opties aan om te rijden.
De eerste route is via I-191, I-70 en de I-89 en is de kortste route qua tijd.
De tweede route is via I-191, 1-70 en de Hwy-24 en is de kortste route qua afstand.
We kiezen voor optie 2.
Het eerste gedeelte verloopt vlot al is het geen A7 want de weg ondanks dat ze lang zijn, maken wel de nodige bochten en is er ook voldoende hoogteverschil. We stoppen een aantal keer bij een viewpoint en waarbij Els bij 1 van deze nieuwsgierig bij een soort “rommelmarkt” alleen dan even anders gaat kijken.
De kleden met al haar gemaakte spullen lagen op de grond met spijkers vast gespijkerd aan de rotsen. Er was van alles te krijgen van oorbellen, armbanden, halskettingen, enkelketens, etc..
Els kocht een enkelketen en in moet bekennen dat ze een goede keuze heeft gedaan.
Voordat we de Hwy-24 op gingen maakten we nog een stop om te picknicken.
Zodra we de Hwy-24 op gingen reden we op een 2 baans weg. En gedurende de rit begrepen we ook wel waarom deze route langer duurde (ondanks dan het zeer de moeite waard was). We konden en mochten soms niet harder rijden dan 25 mile/hour en we door een open ranch reden waarbij koeien, reeën en herten over konden steken. Daarnaast werd een deel van de weg ook de South black road genoemd. Ook begrijpelijk want het was een slechte weg zonder vangrail, smalle banen, veel bochten, hoogte verschillen, smalle bruggen en niet altijd even overzichtelijk. Maar gelukkig was het niet druk. Misschien kwam dat wel omdat het zondag was.
Om 14:45 kwamen we aan op de campground en we melden ons weer netjes aan. We kregen plaats 117 toegewezen. Een mooie plek met dennenbomen, stroom, water, afvoeraansluiting en een picknickbank.
Zo eerst even zitten en wat drinken en genieten van het zonnetje.
Daarna hebben we de plannen voor morgen geregeld. We gaan met de shuttlebus het Bryce Canyon park in.
Na ons avondmaal (Diner) genuttigd te hebben gaan we nog even kijken of we verbinding kunnen krijgen met Europa. Ze geven allemaal wel aan dat er internet is maar het is op de meeste campgrounds toch behelpen met een zwak signaal of helemaal niet.